داده باز تبدیل به بخش مهم واکنش اضطراری نسبت به بلایای طبیعی شده است. طوفان هاروی به ما نشان داد که سیستم‌های داده باز قوی چگونه می‌توانند به هر شهری در غلبه بر بلایا و بازیابی کمک کنند.
| نوع محتوا | تجارب داخلی و بین‌المللی |
| موضوع | داده باز |
| بخش | شهرداری و حکومت‌های محلی |
| جغرافیا | آمریکا |
| منتشر کننده | شفافیت برای ایران |
شهر هوستون با شرکای خود در هریس کاونتی کار کرد تا اطلاعات به موقع را قبل از طوفان، طی آن و بعد از طوفان از طریق داده باز برای مردم فراهم کند. وقتی وضعیت اضطراری در سراسر شهر ایجاد شد، هوستونی‌ها و ساکنان مناطق اطراف به داده باز تکیه کردند تا بالا آمدن سطح آب را بررسی کنند، ببیند کدام مسیرهای تخلیه، قابل عبور هستند و پناهگاه صلیب سرخ در مناطق نزدیک و مجاور را پیدا کنند.
در آن روزها، شهر و استان در تلاش‌های خود برای گسترش اطلاعات نجات‌بخش، تنها نبودند. Sketch City که گروهی از متخصصان فناوری شهری داوطلب بودند، به سرعت اقدام کردند تا مجموعه‌ای از ابزارها را برای تامین نیازهای جامعه جهت نجات، امداد و بازیابی ایجاد نمایند. آن‌ها در کمتر از چهار روز، اطلاعات را جمع‌سپاری کردند و نقشه پناهگاه‌های اضطراری و نیاز به پناهگاه را برای داوطلبان و تامین‌کنندگان ترسیم کردند. مرکز اطلاعات آن‌ها حاوی نقشه‌های نجات برای کسانی بود که کمک اضطراری فراهم می‌کردند و ابزاری که ساکنان هوستون و هریس کانتی می‌توانستند از آن استفاده کنند تا کد پستی خود را به صورت متن ارسال کنند و از محل نزدیک‌ترین پناهگاه اضطراری آگاه شوند. رابطه مشارکتی بین شهر و این توسعه‌دهندگان داوطلب به آن‌ها کمک کرد تا داده باز را به سرعت استفاده کنند و ابزارهای مفیدی برای ساکنان این شهر که به خاطر سیلاب مجبور به ترک خانه‌هایشان شده بودند، ایجاد کردند.
استیون دیوید، تحلیلگر عملکرد از دفتر نوآوری و عملکرد شهردار هوستون در مصاحبه‌ای به سانلایت گفت: «پشتیبانی عظیم و کمک‌های زیادی فراهم شده بود اما هماهنگ کردن این کمک‌ها یک چالش لوجستیک قابل توجه بود». «موقعیت موجود در این پناهگاه‌ها به سرعت تغییر کرد. 12 ساعت طول کشید تا ما توانستیم لباس‌ها را آماده تحویل کنیم. نرم‌افزار کاربردی Sketch City به هماهنگ کردن اطلاعات با پناهگاه‌ها در زمان واقعی کمک می‌کرد. این کار بزرگی بود.»
ایجاد این نرم‌افزار کاربردی بدون فراهم شدن داده باز قوی از طرف شهر امکان‌پذیر نبود.
جف ریچمان، بنیانگذار Sketch City در مصاحبه‌ای به سانلایت گفت: «برنامه داده باز شهر، برای ما سرگرم کننده بود.» «کارکنان شهر دسترسی زیادی به داده باز داشتند و این امر باعث می‌شد تفاوت زیادی در نحوه استفاده از آن وجود داشته باشد. ما می‌توانستیم از نزدیک با شهر کار کنیم تا بفهمیم که نیازها چه هستند و براساس این نیازها، پاسخ دهیم.»
هوستون قبلا شروع به در نظر گرفتن مرحله امداد و فراتر از آن کرده بود. وقتی طوفان نزدیک شد، سازمان‌های دولتی، داده باز مربوط به موارد زیر را فراهم کردند: محلی که آب‌های ناشی از طوفان جمع می‌شود، وضعیت خدمات شهری، وضعیت خاموشی، مسیرهای حمل و نقلی که می‌توانند خدمات‌رسانی را از سر بگیرند. هریس کانتی هر خانه‌ای که دستخوش سیلاب شده بود را ردیابی می‌کرد و می‌خواست از صاحب خانه‌ها بشنود که درخواست کمک برای بازیابی دارند.
دیوید می‌گوید «وقتی به مرحله بازیابی نزدیک‌تر می‌شدیم، زمان شروع صحبت درباره برگرداندن مردم به خانه‌هایشان و بازگرداندن ماشین‌های آن‌ها به جاده فرامی‌رسید». «مردمی که از کم درآمدترین بخش‌های جامعه بودند، بیشترین خسارت را متحمل شده بودند. 25 درصد هوستونی‌ها زیر خط فقر زندگی می‌کنند، ما افراد زیادی را داشتیم که نمی‌توانستند هزینه بازسازی خانه‌هایشان را بپردازند. پس چطور می‌توانستیم تمام این کمک‌های سخاوتمندانه از سراسر جهان را هدایت کنیم و یک شبکه ایجاد نماییم؟»
بحثی در این مورد وجود داشت که در جامعه فناوری چطور می‌توانیم به جلو حرکت کنیم.
ریچمان می‌گوید: «ما با مردمی صحبت کردیم که گرفتار طوفان سندی و کاترینا شده بودند، و آن‌ها به ما گفتند که در 24 ساعت یا دو روز اول چه اتفاقی روی داد». «ما قبلا به این فکر کردیم که در آینده از کدام ابزارها می‌توانیم استفاده کنیم. چطور می‌توانیم این فرایند را شکل دهیم تا منابع را ذخیره و آماده کنیم، به گونه‌ای که وقتی دوباره سیل آمد، آماده باشیم؟»
شهرهای دیگر از اتفاقاتی که برای هوستون افتاد، چه درسی می‌گیرند؟ داده باز باید بخشی از طرح آماده‌سازی برای بلایا در هر شهر باشد. ساکنان باید حداکثر اطلاعات ممکن را طی بلایای طبیعی داشته باشند و پلتفرم‌های داده باز هم باید بتوانند این اطلاعات را حتی در صورت بسته بودن شهرداری، ارائه کنند. اگر وبسایت‌های شهری در دسترس نباشند، داده باز می‌تواند استفاده و استفاده مجدد را منعکس کند، بن‌بست‌ها را از بین ببرد و نقاط دسترسی برای افرادی فراهم کند که به دنبال اطلاعات مهم و حیاتی هستند.
در این مورد، متخصصان فناوری و کاربران داده در جامعه، نقش مهمی در تاب‌آوری هوستون در برابر این بلای طبیعی داشتند. آن‌ها شبکه‌ای از اطلاعات و ابزارهایی ایجاد و ثبت کردند که اجزای اصلی واکنش رسمی هوستون به بلای طبیعی بعدی را شکل می‌دادند.
وقتی شهرها با جوامع خود کار می‌کنند تا اطلاعات قابل عمل را فراهم کنند، این کار باعث نجات جان‌ها، بازیابی دارایی و تعیین محل منابع مورد نیاز آن‌ها می‌شود.
در قرن بیست و یکم، شهرها دیگر دنبال استفاده از PSAها در رادیو یا ارسال علایم نبودند: مسئولان می‌توانستند از قدرت اینترنت، داده، شبکه‌های اجتماعی و داوطلبانی که تخصص خود را برای متصل کردن ساکنان به خدمات و پشتیبانی استفاده می‌کردند، به کار ببرند و نه تنها در زمان واقعی بلکه با نگرش درست در زمان درست واکنش نشان دهند.
همچنانکه کشور ما با چشم‌انداز بلایای طبیعی بیشتر در نتیجه تغییر آب و هوا مواجه می‌شود، مسئولان و رهبران جامعه می‌توانند از همدیگر یاد بگیرند، درس‌های مربوط به آشکارسازی اطلاعات و واکنش به بلایا را به کار ببرند تا تاب‌آوری و واکنش‌پذیری شهرهای خود را افزایش دهند. بخشی از بازسازی، فکر کردن به این مساله است که چطور باید از داده و شواهد برای توسعه استفاده کرد. در حال حاضر، این یک مساله الهام بخش است که ببینیم دوستان و همسایگان ما با هم کار می‌کنند تا به آمریکایی‌هایی که نیاز دارند، کمک کنند.
شما می‌توانید متن انگلیسی این نوشته را از اینجا مطالعه کنید.
